Nabuo ka sa liko- likong
guhit ng kalungkutan.
Ninais kong baguhin,
ituwid,
ngunit naputol
at hindi ko na
magawang ibalik.
Tinangka kong burahin
ang guhit ngunit
tulad ng kandilang upos, wala.
hindi mabura na tila
marka na mananatiling
bakas, hindi ng nakaraan
o bukas kundi ng kasalukuyan.
Naisip ko sana
ginuhit na lamang
kita sa aking
mga palad,
baka sakaling hindi na
kalungkutan
kundi kapalaran
ang magbubuo sa'yo sa akin.
Sa gayo'y mananatili ka
ng hawak ng mga kamay ko
at kailanma'y
hindi na kailangang
burahin at baguhin.
